Luister goed naar me, stelletje snobs, het is tijd om te spreken over Anna Park, geboren in 1996 in Daegu, Zuid-Korea. Deze 28-jarige artieste, die woont en werkt in Brooklyn, is er niet om jullie met illusies te wiegen of je te paaien met schattige en onschuldige tekeningen. Nee, ze is er om je wakker te schudden, je uit balans te brengen met haar houtskoolwerken die precies dat moment vastleggen waarop alles kantelt.
Laten we beginnen met wat haar kenmerkend maakt: haar duizelingwekkende composities die de chaos van ons digitale tijdperk vastleggen. Park beheerst de kunst om nachtmerrieachtige scènes te creëren waarin lichamen zich wringen, fragmenteren en oplossen in een maalstroom van felle energie. Haar monumentale tekeningen, vaak meer dan 3 meter lang, zijn geen eenvoudige illustraties, ze zijn visuele manifesten die confronteren met onze ziekelijke omgang met sociale media en de informatie-overload. Het is alsof Francis Bacon en Willem de Kooning een kind kregen, en dat kind obsessief urenlang door Instagram scrollde.
Deze benadering doet vreemd genoeg denken aan de theorie van het “simulacrum” van Jean Baudrillard, weet je wel, die Franse filosoof die stelde dat we in een wereld leven waar de kopie het origineel heeft vervangen. Park duwt dit concept nog verder door werken te creëren die zowel vertrouwd als diep verontrustend zijn. Haar vrouwelijke figuren, vaak geïnspireerd door de reclame uit de jaren 50, glimlachen mechanisch, hun gezichten desintegreren in vortexen van houtskool. Deze vrouwen zijn geen slachtoffers, ze zijn de hoofdpersonen in een zwarte komedie die zich afspeelt in de afgronden van ons collectief bewustzijn.
De tweede fascinerende dimensie van haar werk ligt in haar vermogen om houtskool, een primitief medium, te transformeren tot een instrument voor scherpe sociale kritiek. Er zit iets diep ironisch in het gebruik van een stuk kool om onze ultramoderne wereld te ontleden. Haar recente werken bevatten nu tekst, zinnen als “Look, look” of “Good Girl” die als omgekeerde reclameteksten door haar composities zweven. Het is een beetje alsof Barbara Kruger besloten heeft een bad trip onder invloed van LSD te maken, en het resultaat is electriserend.
Walter Benjamin sprak over de aura van het kunstwerk in het tijdperk van zijn technische reproduceerbaarheid. Park creëert daarentegen een nieuwe vorm van aura, een digitale aura die pulseert en trilt door haar zwart-wit composities. Haar tekeningen zijn als screenshots van een wereld in volle desintegratie, waar werkelijkheid en virtueel samenvloeien in een macabere dans.
Wat haar werk zo krachtig maakt, is haar vermogen om een constante spanning te handhaven tussen controle en chaos. Elke houtskoolstreep is tegelijk precies en wild, berekend en spontaan. Park speelt met onze zenuwen zoals een DJ zijn draaitafels bespeelt, en creëert visuele crescendo’s die ons hijgend achterlaten. Ze verandert onze collectieve angsten in visuele kakofonische symfonieën die resoneren met een zeldzame intensiteit in het hedendaagse kunstlandschap.
Haar invloeden zijn talrijk, je kunt echo’s van Ralph Steadman zien in het gewelddadige tekenwerk, wat van Richard Prince in het subverteren van reclameregels, en zelfs een vleugje Raymond Pettibon in het gebruik van tekst. Maar Park overstijgt haar invloeden en creëert iets resoluut eigentijds. Ze vangt de essentie van onze tijd: dat constante gevoel dat je op het punt staat de controle te verliezen, te vallen in de afgrond.
Susan Sontag schreef dat kunst een vorm van veranderde bewustzijn moest zijn. De werken van Park zijn precies dat, poorten naar een gewijzigde toestand van bewustzijn waar onze zekerheden oplossen in een werveling van houtskool. Ze dwingt ons om onze eigen vervormde spiegeling te bekijken in de zwarte spiegel van onze digitale cultuur.
Dus ja, ga gerust door met het bewonderen van je brave aquarellen en je comfortabele stillevens. Maar weet dat Anna Park ondertussen aan het herdefiniëren is wat het betekent om een kunstenaar te zijn in de 21ste eeuw. Ze vraagt niet beleefd toestemming om de kunstgeschiedenis binnen te treden, ze valt binnen met de kracht van een orkaan en laat een spoor van werken achter die ons nog lang zullen achtervolgen nadat we onze blik hebben afgewend.
En als je haar werk niet begrijpt, komt dat misschien omdat je te druk bent met foto’s van je brunch op Instagram te plaatsen om de waarheid te zien die ze blootlegt: we verdrinken allemaal in een oceaan van beelden, en Park is een van de weinige kunstenaars die de moed heeft om het ons zonder opsmuk te tonen.
